Quand se cred de ‘vègh el fumm de ras

0
1029

‘Me capita despèss in di rion
anca in de mì, de faccia al mè porton,
gh’è on personagg che ciamen “la Ginètta”
cont i sò ròbb a pòst, quasi perfètta.

Con la majètta fina e trasparenta
bianca, scalfada e tutta aderenta,
ruffalda, la te mostra i sò meloni
e i duu boritt che paren duu bottoni.

La va coi sò ciappètt bèi tond e stagn
che la s’gigòtta sòtta i sò pedagn.
La fa la finta tonta, la sgalisa,
la va con pass sicur e ben decisa.

Lee dal desòtt di oggiaa, quèi scur del sô,
la sbircia per vedè se on quai cocô
el ghe rimira el fisich e ‘l profumm
che la spantega in l’aria com’el fumm.

On dì, ‘ntant che l’andava in gir a pee,
spavalda e drizza come on candilee,
con l’andadura a barbèll in sù
l’ha minga vist ‘na griglia, e per de pù,

on tacch el s’è infila in di bachètt
e in d’on moment l’ha faa trè pirolètt.
Slongada-giò, ‘me fuss on bèll tappee
la faa mostra de nient, se drizza in pee

e tutti a rimiragh denanz e ‘dree
‘me fann tucc quèi che ciamom “i socchee”.
Con dò scorler e duu genoeugg grattaa
con nonchalance la ciappa-sù e la va

Al fin de la bugada , per finì,
ve cunti on provèrbi che soo mì:
“S’te voeuret mètt in mostra cuu e tètt,
fall minga in gir per strada, ma in del lètt!”