Quand se cred de ‘vègh el fumm de ras

‘Me capita despèss in di rion
anca in de mì, de faccia al mè porton,
gh’è on personagg che ciamen “la Ginètta”
cont i sò ròbb a pòst, quasi perfètta.

Con la majètta fina e trasparenta
bianca, scalfada e tutta aderenta,
ruffalda, la te mostra i sò meloni
e i duu boritt che paren duu bottoni.

La va coi sò ciappètt bèi tond e stagn
che la s’gigòtta sòtta i sò pedagn.
La fa la finta tonta, la sgalisa,
la va con pass sicur e ben decisa.

Lee dal desòtt di oggiaa, quèi scur del sô,
la sbircia per vedè se on quai cocô
el ghe rimira el fisich e ‘l profumm
che la spantega in l’aria com’el fumm.

On dì, ‘ntant che l’andava in gir a pee,
spavalda e drizza come on candilee,
con l’andadura a barbèll in sù
l’ha minga vist ‘na griglia, e per de pù,

on tacch el s’è infila in di bachètt
e in d’on moment l’ha faa trè pirolètt.
Slongada-giò, ‘me fuss on bèll tappee
la faa mostra de nient, se drizza in pee

e tutti a rimiragh denanz e ‘dree
‘me fann tucc quèi che ciamom “i socchee”.
Con dò scorler e duu genoeugg grattaa
con nonchalance la ciappa-sù e la va

Al fin de la bugada , per finì,
ve cunti on provèrbi che soo mì:
“S’te voeuret mètt in mostra cuu e tètt,
fall minga in gir per strada, ma in del lètt!”